Als Angelo Martinus aan de slag gaat als jeugdwerker in een jongerencentrum in Woensel, staat hij nog onwetend aan de vooravond van iets waar zo’n beetje half Hiphop-Eindhoven de vruchten van heeft mogen plukken.
Anders dan traditioneel jongerenwerk – met sporttoernooien en educatieve trajecten – begrijpt Angelo de leefwereld van zijn doelgroep, mede door zijn eigen achtergrond. Als begin 2000s de Nederhop zijn opmars maakt, benut hij deze culturele golf om jongeren te stimuleren tot zelfexpressie via rap. Martinus joeg hen aan om hun ambacht te verfijnen door hen te laten inlezen en hun rijmschema’s te verbeteren.
Er was wel weerstand vanuit hogeraf: de baas van Welzijn Eindhoven (nu Lumens) vond niet dat Hiphop in het sociaal domein hoorde. Het zou zogenaamd een criminele en vrouwonvriendelijke cultuur zijn.
Martinus gaf niet op, en wist op creatieve manieren de locatie uit te breiden. Hij organiseerde met de jeugd buurtfeestjes om wat geld te verdienen, kreeg oude computers van de gemeente, en zelfs een microfoon van ‘het kamp’ omdat ze het gaaf vonden wat hij deed.
Het was allemaal lekker houtje touwtje, maar zo ontstond de eerste hiphop-studio op een zolder in een Eindhovens jongerencentrum. Een plek waar nog veel grote namen hun eerste bars zouden spitten.
