Met Weerwoord-collega’s Carmen Verduyn en Noëmi Hofstede bedacht ze een aantal activiteiten: “Onder de noemer Public Poetry maken we poëzie voor Eindhovenaren die door de stad heen lopen. Dat je een soort van optreedt voor andere mensen, maar dan indirect. Carmen is op dit moment bezig met de Experimental Poetry Slam en we zijn video’s aan het opnemen voor Urbanlab, waarin we online schrijfopdrachten geven. We hebben ook iets gedaan met doorgeefpoëzie: je schrijft twee pagina’s in een boekje en je gooit ‘m weer bij iemand anders in de brievenbus. Op die manier houd je ook contact.”

Om mee te doen hoef je niet perse een goede schrijver te zijn, stelt Jessica: “Ik heb vooral door het lesgeven gemerkt hoeveel zelfvertrouwen kan doen voor je. Op persoonlijk vlak kan zoiets je zoveel brengen.” Zo ziet ze bijvoorbeeld dat deelnemers vaak met elkaar in contact blijven: “Op de bank schrijven is leuk voor jezelf maar op deze manier bouw je aan een community en dat miste een paar jaar geleden nog in Eindhoven. In alle grote steden zag je het al, maar hier nog niet. Nu is dat established. Voorheen begonnen we maar niet omdat er geen animo voor was, maar er is juist heel veel animo maar er was nog niks. Wij hebben elkaar leren kennen bij Poetry Circle, maar de jonge garde van 14, 15, 16 is enthousiast geraakt voor het schrijven omdat wij die podia begonnen zijn. Op die manier bouw je aan de toekomst van deze scene.” En die scene maakt stappen, ziet ze: “Ik heb de ingezonden video’s voor de poetry slam bekeken en ik sta versteld af en toe. Mensen die ik twee jaar geleden voor het eerst heb zien optreden en die nu een supergoede video insturen, mensen die vooruitgaan dankzij al die workshops.”

Desondanks koestert ze mooie herinneringen aan haar stadsdichterschap: “Ik heb het wel leuk gevonden, maar het sociale deel was aan mij niet besteed. Het is natuurlijk wel gaaf dat ik een bundel heb uitgebracht en dat er op gebouwen in Eindhoven gedichten van mij staan die er waarschijnlijk nog jaren blijven.” Daarnaast heeft ze ook in deze rol haar eigen ervaringen kunnen overbrengen op anderen: “Mede dankzij Poetry Circle 040 durf ik mezelf nu te laten zien en durf ik schijt te hebben aan iedereen. Dat wil ik zo graag meegeven aan mijn leerlingen. Ik vind het fijn om dat zelfvertrouwen in mensen naar boven te halen. Als stadsdichter werd ik vaker gevraagd door het GGZ of door jeugdzorg en er zijn nog steeds kids die daardoor nog steeds schrijven omdat ze een manier hebben gevonden om emoties te uiten die ze normaal niet kunnen uiten. Dat is wel vet.”