“Niet zozeer graffiti achterlaten door met een spuitbus op een muur te spuiten maar veel meer kijken naar hoe ze ander werk konden achterlaten dat wat meer een verhaal vertelt. Zo hebben ze een kamer gemaakt in het centraal station van Kopenhagen. Daar hebben ze meer dan een jaar een soort studentenkamer gehad. Ze sprongen gewoon van het spoor af en liepen dan een paar honderd meter de tunnels in. Dat hebben ze op een filmpje vastgelegd. Het zijn inspirerende beelden: je kunt gewoon ergens iets beginnen zonder dat je ontdekt wordt. En niet vanuit noodzaak, maar vanuit een idealistisch bestaan ga je die ruimtes ook opvullen en benutten. Soms zijn de verborgen dingen zo dichtbij maar kijken we als mensen niet verder. Rondom het station stijgen de huizenprijzen. Er is een woningtekort, maar eigenlijk is er genoeg plek. Zij benutten dat. Ik vind dat inspirerend.”

Harmen de Hoop werkt regelmatig samen met de Italiaanse kunstenaar Biancoshock: “Op de Instagram-pagina @biancoshock.de_hoop geven zij elkaar regelmatig een opdracht. Bijvoorbeeld: Gebruik een stuk karton om een werk te maken. En daar geven ze dan allebei hun eigen interpretatie aan. Biancoschock is een stuk jonger en gaat meer richting de street art. Hij is wat minder met het concept en wat meer met het beeld bezig, maar hij werkt met een humoristische kijk op die publieke ruimte. Hij speelt met wat hij ziet, bijvoorbeeld door een verkeersbord om te draaien en er met een stiftje wat bij te tekenen. Daardoor krijg je een ander beeld en ga je die publieke ruimte zien als speelplek. Ik vind het mooi hoe zichtbaar het verschil tussen die twee wordt, terwijl ze wel hetzelfde doel nastreven. Het is sprekend werk, je moet er instant van lachen.”

Zoals veel urban interventie-kunstenaars begon het voor Bouke met graffiti. Hij zag jongens graffiti en kunst combineren en dat inspireerde hem: “Destijds had je een graffiti-crew uit Utrecht, die heette ASK, dat stond voor All Spots Killed. Zij stonden letterlijk op de hoogste daken en de gekste plekken graffiti te spuiten. Ik was toen een jaar of veertiende en omdat zij op zulke bijzondere plekken stonden, ging ik die stad heel anders zien. Zo nu en dan verscheen er een plaatje op internet en dan liep je weer door de stad terwijl je naar boven keek. Voor mij als jochie was dat gewoon fucking vet. Dat heeft mijn kijk toen wel heel erg gevormd.” Zowel Bouke als uw redacteur van dienst is er niet in geslaagd deze beelden te achterhalen, maar dit is hoe men van een nood een deugd maakt: Doe als Bouke op zijn veertiende, loop eens door de stad en laat je verrassen door de kunsten die je in die publieke ruimte tegenkomt. Soms is er moois te zien.