Begin jaren ’90 liep het gouden tijdperk van de oldschool-hiphop een beetje tegen zijn einde aan. Niet alleen in Eindhoven, maar wereldwijd. Hoewel subjectief, valt dit voor een deel aan commercialisering en verharding van het genre te danken waardoor de ‘peace, love en unity’-waarden steeds meer verloren raakten.
In 1992 viel 24K uit elkaar, een jaar later D.A.M.N ook, en veel andere Eindhovense ‘OG’s’ hielden ermee op. Zo ook Caz One, één van de early breakers en graffers in onze stad: “De golden age heb ik van het begin tot het einde meegemaakt, ze zeggen dat deze in ’91, ’92 ophield. Toen kwam Big Daddy Kane uit met R&B-achtige tracks; veel van onze oude helden maakten platen die lang niet meer zo goed waren. Het werd wat meer mainstream, dat was ingewikkeld.”
Er volgde een mindere periode: “Breakdance dat oefen je en pas na een paar jaar, als je een beetje traint en je hebt aanleg, word je echt goed. We trainden in Dynamo met onze groep. Eind jaren ’80 werden wij werden steeds beter, maar begin jaren ’90 werd breakdance gezien als een rage. Als je nog ging breakdancen in de club, werd je gewoon uitgelachen. Voor velen uit mijn generatie was er een soort identiteitscrisis; het leek erop alsof het over was. Ik wist even niet wat het voor mij betekende, wat mijn rol daarin was. Of het überhaupt nog bestond of zinnig was om aan mee te doen.”
Zoals we nu weten was de hiphopcultuur zichzelf opnieuw aan het uitvinden en daar hoorde de nodige groeipijn en verwarring bij voordat een wederopleving mogelijk was. Caz One werd daar uiteindelijk een grote kartrekker van.
